Zenuwachtig stap ik mijn bed uit. Vandaag is de dag dat ik naar Lissabon ga met een nieuwe klant. Best spannend, een stedentrip met een nu nog onbekende. Toch voelt het aan als goede spanning, ik voel mij avontuurlijk. Een nieuwe stad, een nieuwe ervaring, een nieuwe date.
Vluchtig loop ik mijn inpak lijstje na: heb ik echt alles dat ik nodig heb? Door mijn zenuwen heb ik eigenlijk veel te veel ingepakt. Ik wilde voorbereid zijn op alles! Ik spring onder de douche en maak mij klaar. Bijna is het zover en sta ik op Schiphol. Mijn zenuwen ruilen zich om voor opwinding, ik kan niet wachten!
Schiphol
Als ik op Schiphol aankom, wacht ik op mijn date bij de ontmoetingsplaats. Het duurt niet lang voor wij elkaar vinden. Een lange, net geklede man, met een leuke kop begroet mij vrolijk: “Dag Sita, hoe is het? Heb je er zin in?”. Na een korte kennismaking gaan wij naar de lounge. Wat een heerlijk relaxte plek om te wachten op je vlucht! We drinken koffie en leren elkaar alvast een beetje kennen. Het klikt snel en het duurt niet lang voordat de vragen over gaan in grapjes en gelach. Als het tijd is om naar het vliegtuig te gaan, kijk ik verbaasd op mijn horloge. De tijd is voorbijgevlogen. We vliegen businessclass, iets dat ik hiervoor nog nooit had gedaan. Het voelt te mooi om waar te zijn denk ik bij mezelf. Een leuke man waarmee ik straks Lissabon onveilig mee mag maken. Wat een droom.
“We lachen en kletsen wat af, terwijl we steeds meer overeenkomsten ontdekken”
Drie nachten verblijven wij in een prachtig chique hotel. In het vliegtuig en onderweg naar het hotel was de spanning tussen ons al aan het opbouwen. Nu eenmaal in het hotel vind ik het moeilijk om deze spanningen te negeren. Hij heeft het door want hij pakt mij speels bij mijn heupen en fluistert in mijn oor dat het tijd is om te dineren. Ik kijk hem bijna teleurgesteld aan, maar maak mij klaar voor het diner. Heerlijk eten, prachtig uitzicht en wijn in overvloed. We lachen en kletsen wat af, terwijl we steeds meer overeenkomsten ontdekken.
“Ik moest mezelf knijpen, afvragend of ik niet droomde”
De dagen vliegen voorbij. We verkennen de stad, gaan uit eten en kletsen wat af. Eigenlijk zou hij moeten werken, maar hij heeft een aantal vergaderingen overgedragen, zodat wij meer tijd met elkaar kunnen besteden. De weersomstandigheden daarentegen zijn dramatisch. De hele week stortbuien en code rood. Gelukkig zien wij hier allebei de humor van in en maakt het onze trip des te meer avontuurlijk. Daar stonden wij dan, zeiknat, tegen elkaar aan onder een afdakje, te wachten tot de ergste regen voorbijraasde. Dit waren de momenten dat ik mijzelf even moest knijpen, afvragend of ik niet droomde. Dat de “vervelende” regen ervoor zorgde dat onze tijd buiten werd gevuld met kortstondige, spannende momenten van tot elkaar komen, had ik vooraf niet durven hopen. Toch siert dat deze trip al te meer.
“De trip zat er natuurlijk weer veel te snel op”
Na vier dagen van bezichtigen en verkennen (zowel het landschap als elkaar), zat onze trip er alweer op. Met tegenzin pakten wij onze koffers in. Deze dagen waren zo leuk geweest, vol nieuwe indrukken, prachtige uitzichten, heerlijk eten en fantastisch gezelschap.
Eenmaal geland is het tijd om afscheid te nemen. Het voelt bitterzoet. Over de afgelopen dagen hebben wij een band opgebouwd, terwijl wij elkaar steeds beter leerde kennen. Deze trip voelt aan als een moment van ons alleen, ons geheim. Nu mijn bed minder ver is dan Portugal, is iets in mij blij om in mijn eigen bed te slapen en mijn huiskonijntje weer te zien. Tegelijkertijd voel ik teleurstelling. Onze tijd samen is voorbijgevlogen en ik verlang nu alweer naar het heerlijke Lissabon. Ik geef hem een afscheidszoen en hoop hem snel weer te zien. In de weken die daarna volgen kijk ik vol weemoed terug op de trip. Er is maar een manier om dit te omschrijven: wat een fantastisch avontuur!
